“MiMakker Rob is goud waard, hij is onmisbaar”

3,5 jaar woonde de moeder van verpleegkundige bij Proteion De Kreppel, Ine Geurts, in zorgcentrum De Wachtpost in Venlo. Tot ze onlangs, eind september, overleed. De moeder van Ine had Alzheimer. In die 3,5 jaar in De Wachtpost is een hechte band ontstaan tussen haar moeder en miMakker Rob. Hij kon namelijk volgens Ine en haar zus Lea als geen ander contact maken met hun moeder.

Volgens de zussen heeft Rob dankzij zijn creativiteit ‘de gave’ om contact te kunnen maken met mensen bij wie dat echt moeilijk is. Hoe hij dat doet, kunnen ze eigenlijk niet uitleggen, maar één ding staat voor Ine en Lea vast: MiMakker Rob is voor bewoners goud waard en voor mantelzorgers onmisbaar. Reden waarom ze hem en ook zijn collega-miMakker binnen Proteion, Jeroen, eens extra in het zonnetje willen zetten.

Contact maken werd moeilijker

Wat Ine, Lea en ook hun broer Peter altijd heel erg hebben gevonden, is dat hun moeder door de Alzheimer heel moeilijk uit haar woorden kon komen. Een gesprek voeren ging al heel snel bijna niet meer. En de laatste maanden eigenlijk helemaal niet meer. Contact maken werd steeds moeilijker.

“Onze aanwezigheid vond ze heel erg prettig. Dat kon je aan haar zien. Bijvoorbeeld wanneer mijn dochter haar haar kwam doen. Of wanneer Lea haar voeten behandelde. Dan genoot ze echt. Dat vond ze fijn. Dat zag je aan haar en dat voelde je wanneer je haar vasthield of aanraakte”, legt Ine uit.

“En zo was het ook met Rob. Ze hoefde zijn stem maar te horen en dan reageerde ze meteen. Dan zag je haar kijken met een blik van ‘hé daar komt iemand die ik ken, die ik leuk vind’. En wanneer Rob dan zijn gitaar pakte en het nummer Sjoën Helje-Dörp speelde dan zong mam het refrein voluit mee in het Heldens dialect. Het dialect dat zij en Rob gemeen hadden. Terwijl ze dus eigenlijk geen woorden achter elkaar kon uitspreken.”

Rode neus

De rode neus is het kenmerk van een miMakker, ook wel contactclown genoemd. Al willen Ine en Lea het woord clown eigenlijk vermijden. Omdat het volgens hen een verkeerd beeld geeft van dat wat Rob voor hun moeder betekend heeft. “Als hij aan het miMakkeren was met mijn moeder zorgde dat de ene keer voor een schaterlach bij haar, maar soms juist ook voor rust”, vertelt Lea.

“Hij voelde aan waar zij behoefte aan had. Ik kon er echt de rillingen van krijgen wanneer ik de filmpjes kreeg doorgestuurd van de afdeling. Zo mooi, zeker in coronatijd. Toch een tijd waarin je eigenlijk afgesloten was van je naasten. Dat hij zelfs toen nog dat soort gevoelens los kon maken bij haar, ongelofelijk mooi, warm en bijzonder.”

Niet voor niks is er een rode neus met hun moeder mee de kist in gegaan. Als herinnering aan al die mooie momenten samen met Rob. Ook hebben Ine, Lea en hun broer Peter er op de crematie heel bewust voor gekozen om aan genodigden in plaats van bloemen te vragen om een vrijwillige bijdrage voor de miMakker binnen De Wachtpost. Een collecte die een mooi bedrag heeft opgeleverd. Een bedrag dat de zussen aan Rob hebben overhandigd.

Want als Ine en Lea iets willen, is het dat Rob en Jeroen hun mooie werk binnen Proteion mogen en kunnen blijven doen. In de ogen van de zussen verdient elke bewoner, zoals hun moeder, namelijk zo’n maatje: een miMakker.